Կիրակի 23 Յուլիս 2017 - ՎԱՐԴԱՎԱՌ
Ինչքան լաւ է մեզի հոս մնալ
Տօնն է Պայծառակերպութեան, երբ Թափօր լերան վրայ Քրիստոս իր փառքը կը յայտնէ առաքեալներուն. Իր իսկական նպատակն է սակայն պատրաստել զիրենք ուրիշ յայտնութեան մը, աւելի տխուր, իր չարչարանքներու եւ խաչելութեան յայտնութեանը. Որպէսզի անոնք չյուսալքուին երբ ականատես ըլլան իր չարչարանքներուն եւ մահուան, ցոյց կու տայ իր փառքը եւ այն փառաւորութիւնը որուն պիտի հասնի իր մարմինը, նման Եղիայ մարգարէին, որ վերացաւ դէպի երկինք առանց մահը ճաշակելու։
Իբրեւ Հրեայ ժողովուրդի Մեսիա, Յիսուս պէտք ունի երեւելու Հրէայ մար-գարէներուն հետ. Մովսէս եւ Եղիա կը վկայեն իր աստուածութեան եւ փառաբանութիւն կը մատուցանեն իրեն։ Անոնք կը պատուեն զինք կենալով իր աջ ու ձախ կողմը, նման թագաւորի մը իշխաններուն կամ արարողութեան մը սպասաւորներուն։ Անոնք մտերմօրէն կը խօսին Յիսուսի հետ եւ կը դիտեն անոր պայծառացած դէմքը։ Առաքեալները որոնք լեցուած են զմայլանքով, չեն յաջողիր իրենց աչքերը հեռացնել այս երկնային տեսարանէն ու Պետրոս, իր ընկերներուն զգացումը յայտնելով` կը բացագանչէ. Տէր, բարուօք է մեզ աստ լինել, այսինքն ինչ լաւ է մեզի համար հոս մնալը. Կ՛ուզենք միշտ այստեղ կենալ եւ այս զմայլելի տեսարանին ականատես ըլլալ. Կը խնդրենք, թող չհեռանայ մեզմէ այս տեսիլքը։
Մեզմէ շատերը արդէն արձակուրդի մէջ են. Անշուշտ գեղեցիկ ու տեսարժան վայրեր կ՛ընտրենք, ինչպէս նաեւ հանգստաւէտ շրջաններ մեր կազդուրման համար. Մենք ալ պիտի ուզենայինք երկարել մեր արձակուրդները եւ շարունակել մնալ ու վայելել հաճոյալի այդ դրախտները. Եւ սակայն մեր առօրեայ պարտականութիւնները կը կանչեն մեզ. Հարկ է դառնալ իրականութեան եւ կեանքի դժուարին պայմաններուն. Բայց կը զգանք որ այդ հաճելի ժամերն ու օրերը զոր կ՛անցնենք արձակուրդի ատեն` մեզ պիտի կազդուրեն եւ մեզի ուժ պիտի տան դիմագրաւելու մեր առօրեայ այնքան միապաղաղ կեանքը, մեզ կը լեցնեն նոր շունչով ու նոր եռանդով։
Երեք ընտրեալ առաքեալները, Պետրոս, Յակոբ եւ Յովհաննէս, վայելելէ ետք պայծառակերպութեան լուսաւոր ու փառապանծ վայրկեանները, պիտի կարենան դիմակալել այլեւս իրենց Տիրոջ` Քրիստոսի դաժան ժամերը. Եթէ անոնք լիացած չըլլային պայծառակերպութեան լոյսով եւ Յիսուսի փառաւորութեան պատկերով, կրնային գայթակղիլ տեսնելով անոր անարգ խոնարհեցումը եւ այնուհետեւ կորսնցնել իրենց յոյսն ու ապաւէնը իրենց Տիրոջ հանդէպ, ինչ որ վստահաբար պիտի առաջնորդէր զիրենք դէպի կորուստը հաւատքի եւ ժխտումը իրենց առաքելական պաշտօնին։
Սուրբերու կեանքը միշտ չէ եղած լի մխիթարութիւններով. Յաճախ անոնք քալած են թանձր խաւարին մէջէն եւ յուսալքուած են, կարծելով թէ Աստուած զիրենք կը լքէ. Բարեբախտաբար Տէրը երբեմն երբեմն իրենց տուած է լուսաւորման ու մխիթարութեան զմայլելի պահեր, որպէսզի դարձեալ զօրանար իրենց մէջ հաւատքն ու սէրը դէպի Փրկիչը։ Մենք որ կը դիմենք սրբութեան, խնդրելու ենք ու թախանձագին աղօթելու որպէսզի Տէրը շնորհէ մեզի ալ լոյսի պահեր, որպէսզի չյուսահատինք, այլ հաւատարմօրէն քալենք իր ետեւէն, վստահ ըլլալով որ մեզ ալ պիտի դարձնէ յաւիտենապէս երջանիկ իր անվերջ արքայութեան մէջ. Ամէն։
Հայր Յովսէփ Քէլէկեան
| All the contents on this site are copyrighted ©. |