2017-02-01 11:24:00

Հայ եկեղեցին եւ հայ երիտասարդը դէմ առ դէմ։


Նախ Քեզի՛, Յետոյ՝ Ինծի

Նմանին հանդէպ սիրոյ ու գուրգուրանքի, հոգածութեան ու խնամքի բացառիկ արտայայտութիւն է՝ նախ նկատի ունենալ այդ ուրիշը, եւ յետոյ՝ մեր անձը: Առաջին իսկ ակնարկով, թէպէտ դրական, սակայն՝ անիրականանալի կը թուի նման մօտեցում, երբ մեզի համար պատրաստուածը ուզենք յանձնել ուրիշին, սպասելու այն յաջորդին, որ կրնայ նաեւ իրականութիւն չդառնալ մեր ձեռքերուն մէջ: Մեզի համար պատրաստուածէն, երբ մանաւանդ մեր ձեռքով պատրաստուած է, շատ դժուար է հրաժարիլ, որովհետեւ այն ժամանակը, յոգնութիւնն ու ճիգը, զորս յատկացուցեր ենք, մեզ առաւել եւս կը կապէ ատոր եւ կը դժուարանանք ուրիշին տալ զայն:

Արուեստներու պարագային, երբեմն ի յայտ կու գայ անձնասիրութեան տեսակ մը, երբ արուեստագէտը իր նկարած նկարէն կամ քանդակած արձանէն, եւ կամ՝ կիրառական արուեստի գեղեցիկ ստեղծագործութենէ մը չի՛ կրնար բաժնուիլ եւ վաճառքի չի՛ դներ զայն: Հանդիպած էք, հաւանաբար, որ ցուցադրութեան դրած իր պաստառներէն կամ քանդակներէն ոմանց տակ, արուեստագէտը գրած ըլլայ՝ «ծախու չէ՛»: Ի՞նչն է պատճառը, որ ան այդքան կը կապուի իր արուեստի գործին՝ եթէ ոչ այն սէրը, շունչն ու հոգին, զորս իբրեւ ապրում ունեցած էր այդ արուեստի գործը ստեղծագործած պահուն: Ինչպէ՞ս կրնայ բաժնուիլ անկէ այլեւս, երբ իր հոգիէն մասնիկ մը կ՛ապրի անոր մէջ… Ուրեմն, այս պարագային, կը շրջուի մեր ընտրած վերնագիրը եւ հետեւեալ ձեւով կը գրուի՝ «Նախ ինծի՛, յետոյ՝ քեզի»: Ասիկա պէտք չէ ընդունիլ իբրեւ սովորական իր վատ իմաստով ըմբռնուած անձնասիրութիւն, այլ՝ սեփական արուեստի նկատմամբ բացառիկ սէր, որուն հանդէպ յարգանք պէտք է ցուցաբերեն անոնք, որոնք արուեստները բարձր կը գնահատեն:

«Նախ քեզի՛, յետոյ ինծի»ին աստուածաբանական հոմանիշը կարելի է ամփոփել մէկ բառի մէջ՝ մարդասիրութիւն: Աստուծոյ սէրը մարդուն հանդէպ այս մէկ բառով կարելի է արտայայտել, որ Միածինին մարդեղութեամբ իր լրումին՝ գագաթնակէտին հասաւ:

Աստուած մարդասէր է: Այդ մարդասիրութեան արդիւնք է մեր ապրած կեանքը իր բոլոր բարիքներով: Իր ստեղծած արարածներուն մասին հոգալը, Աստուծոյ կատարեալ հայրութեան բնական հետեւանքն է: Այս հոգածութիւնը նոյնիսկ կը տարբերի մարդոց իրենց զաւակներուն նկատմամբ ցուցաբերած խնամքէն, որ կրնայ բազմաթիւ թերութիւններով իրագործուիլ մարդկային կեանքին ընթացքին: Չկա՞ն ծնողական սէրէ ու գուրգուրանքէ զուրկ զաւակներ, որոնք պայմաններու բերումով հեռու մնացած են, կամ՝ դիտումնաւոր հեռացուած՝ իրենց ծնողներէն:

Կամ՝ չկա՞ն այնպիսի ծնողներ, որոնք մինչեւ վստահ չըլլան, թէ իրենց զաւակը պիտի խնամէ զիրենք կամ՝ ոչ, ժառանգութիւն չեն կտակեր անոր… Մինչդեռ Աստուծոյ հայրական հոգածութեան մէջ անձնական շահ չկա՛յ: Այսինքն՝ Աստուած «նախ ինծի՛, յետոյ՝ քեզի» անձնասիրական մօտեցումէն տարբեր մօտեցում կը ցուցաբերէ իր արարածներուն նկատմամբ: Աստուծոյ հայրութիւնը անթերի ու անշահախնդիր հայրութիւն է, համայն մարդկութեան վրայ սփռուած սիրոյ վերարկու մը, աշխարհի ցուրտէն ու քամիէն պաշտպանելու համար մեզ:








All the contents on this site are copyrighted ©.