Այսօրուայ սուրբ Աւետարանը
կը սկսի շատ լուրջ յայտարարութեամբ եւ ազդարարութեամբ. «Չկայ գաղտնիք որ օր մը երեւան
չելլէ, եւ ոչ ալ ծածուկ բան մը որ չգիտցուի եւ չյայտնուի»: Այս ազդարարութիւնը Քրիստոսի`
մեզի կը սորվեցնէ, թէ ամբողջ մեր կեանքի գաղտնիքները, զորս ամենամտերիմ եւ ամէնէն սիրելի
բարեկամներուն հետ բաժնած ենք օր մը երեւան պիտի ելլեն: Նոյնիսկ եթէ գաղտնիքները մենք
մեզի պահենք պիտի չհանգստանանք, որովհետեւ Աստուծոյ աչքը մեր շուքին պէս մեզի կ՛ընկերանայ
ուր որ երթանք: Վա՛յ մեզի ուրեմն եթէ կարծենք թէ պիտի կարենանք փախչինլ Աստուծոյ բարկութենէն,
երբ մեր գէշ դիտաւորութիւնները եւ գործերը ծածկենք: Ասիկայ անհատական գետնի վրայ: Գալով
հասարակական գետնին, այսօր բոլոր պատերազմները եւ փախումները իրենց ցաղտնի եւ ծածուկ
դրդապատճառները ունին: Մինչեւ օրս, շատեր կը կարծէին թէ Սուրիոյ պատերազմին գաղտնի դրդապատճառը
զուտ քաղաքական է` վար առնել սուրիոյ կառավարութիւնը, բայց իրականութիւնը այդպէս չէ:
Պատերազմին գլխաւոր դրդապատճարը` կրօնական ծայրահեղ նպատակ է, այսինքն` իսլամացնել երկիրը,
եւ միջին արեւելքը նաեւ: Այսօր պետութիւններ կան որոնք միլիարներ կը թափեն այդ նպատակը
իրականացնելու համար: Աւետարանը կը ներկայացնէ նաեւ այն դրուագը ուր Մարիամ եւ Յիսուսի
եղբայրները կու գան զինքը տեսնելու: Յիսուս կը պատասխանէ. «Մայրս ու եղբայրներս անոնք
են, որոնք Աստուծոյ խօսքը կը լսեն ու զայն կը կատարեն»: Ուստի չի բաւեր ըսել Աստուծոյ
խօսքը գեղեցիկ է, խոր է կամ հարուստ է: Աստուծոյ խօսքը կը պահանջէ որոշում: Կամ այո՛
կամ ո՛չ: Աստուծոյ խօսքը կը պահանջէ արդարութիւն, կը պահանջէ ողորմութիւն: Աստուծոյ խօսքը
կը պահանջէ սէր` սիրել մերձաւորը մեր անձերուն պէս: Կը պահանջէ ներում, կը պահանջէ զոհողութիւն
եւ խաչն առնել ամէն օր: Լսելը առանձին իմաստ չունի, պէտք է միշտ շարժինք: Աստուծոյ
խօսքը կը ստիպէ այո կամ ոչ ըսելու: (կը սիրեմ- չեմ սիրեր): Լաւ քրիստոնեայ ըլլալ չի նշանակէր
յաճախել եկեղեցի եւ Աստուծոյ խօսքը մտիկ ընել: Ճշմարիտ քրիստոնեան այն անձն է որ ի գործ
կը դնէ իր լսածը, եւ կը շարժի Աստուծոյ կամքին համաձայն: Որքան սակաւաթիւ են մեր
օրերուն, Աստուածասէր, ճշմարտասէր եւ պարտաճանաչ հոգիները: Ոմանք Աստուծոյ խօսքը ամենեւին
չեն լսեր, ոչ ալ կ՛ուզեն լսել: Աստուծոյ կենսապարգեւ խօսքը ձանձրոյթ կը պատճառէ իրենց:
Իրենց ժամանակը կ՛անցնեն բոլորովին ունայն բաներով, յաճախ մեղքով ալ եւ բնաւ չեն մտածեր
Աստուծոյ խօսքը լսելու: Ուրիշներ ալ Աստուծոյ խօսքը սիրայօժար կը լսեն, բայց հարցը զայն
գործադրելու մէջ է: Անոնք քաջութիւն չեն ունենար, որովհետեւ չեն ուզեր իրենք զիրենք մահացնել,
բռնութիւն բանեցնել իրենց անձերուն վրայ, թուլամորթ են, իրենք զիրենք կը յանձնեն բնական
հակումներու գիրկը, գոհացում կու տան իրենց անկարգ կիրքերուն: Ս. Պօղոս կ՛ըսէ. « Եթէ
մարդոց ուզենայի հաճելի ըլլալ` Աստուծոյ առաքեալը չէի ըլլար»: Մէկ խօսքով ըլլանք
Աստուծոյ խօսքը լսողներ եւ գործադրողներ: Մշակենք մեր միտքը աստուածգիտութեամբ, կրօնագիտութեամբ
եւ զօրացնենք մեր կամքը պարտաճանաչութեամբ: Թող մեր Տէրը մեզի օգնէ իր կամքը փնտռելու,
որպէսզի կարենանք զինք իրապէս սիրել եւ ծառայել մեր կեանքի բոլոր ընթացքին: