«Պիտի ըլլան մէկ մարմին»: Այս էր դրախտին Աստուծոյ մէկ պատուէրը: Այս պիտի ըլլար Քրիստոսի
բնաբանը նոյնիսկ եթէ մարգարէներ, օրէնսգէտներ, կրօնքի Հիմնադիրներ տարբեր վարդապետութիւններ
քարոզէին: Սրտին մէջ շնութիւն կր կատարէ ան որ ամուսնացած կնոջ մը կր նայի ցանկանալու
միտումով»: Ամուսնութեամր, այր եւ կին իրարու կը պատկանին, երկուքն ալ` Տիրոջ: Այս վարդապետութիւնը
մեղմացում չի ճանչնար, ոչ ալ պարագաներու բերումով՝ Հասկացողութեան մը գալ: Քրիստոս
հարկ չզգաց մանրամասնութիւններուն իջնելու: Պէտք չկար ամուսնութեան մասին վերլուծումներ
կատարելու: Երբ րսաւ թէ մէկ մարմին պիտի ըլլան, ըսել ուզեց մէկ հոգի, մէկ անձ, մէկ անբաժանելի
ամբողջութիւն: Սէրը` Քրիստոսի աչքին երրորդութիւն է. սեռը երկրորդութիւն: Սէրը ուրիշին
կ՛ուղղուի զայն կատարեալ դարձնելու, իսկ սեռը դէպի անձը կ՛ուղղուի անձնական Հաճոյքի գոհացումին
Համար: Երբ Քրիստոս ըսաւ թէ ով որ կնոջ նայի ցանկութեամբ, ըսել ուզեց թէ ով որ կր նայի
կնոջ միայն սեռ ունենալու համար, իր սրտին մէջ կը շնայ: Սեռը առանց սիրոյ անասնային
է: Սեռային սէրը կամուրջ է որմէ կ՛անցնիս, նստարան մը չէ ուր հանգիստ կ՛ընես: Օդակայան
մը չէ, բայց օդանաւ մըն է որ դէպի տեղ մը կ՛երթայ, ամուսնութեան մէջ` դէպի վեր, ամուսնութենէն
դուրս՝ դէպի վար, դէպի մեղք: Սեռով, մարմինը կ՛առաջնորդէ Հոգին, սիրով՝ Հոգին է որ կ՛առաջնորդէ
մարմինը: Սեռը կրնայ տալ թռչունի թել, բայց ոչ՝ բոյն. սրտի զգացումներ, բայց ոչ՝ սրտի
մէջ կեցութիւն: Սեռը կրնայ զգացումներու եւ փորձառութիւներու ծով բանալ բայց ոչ՝ նաւահանգիստ: Եթէ
սէրը միայն մարմինով գոյատեւէ կր դառնայ փխրուն մարմնի պէս, րայց եթէ հոգիով կր գոյատեւէ,
կը գոյատեւէ մինչեւ մահ: Ինչպէս ամէն սիրոյ մէջ, ամուսնական սէրն ալ ունի երեք շարժառիթ՝
բարիքը, գիտութիւնը եւ նմանիլը: Սիրելով, ամէն սիրտ կր փընտռէ կատարելութիւնը կամ բարիքը
որ չունի: Երկու էակներ կ՛ամուսնանան որ իրարու բարիք, նեցուկ, օժանդակ ըլլան: Աստուած
ալ որ մեզ կր սիրէ, կր սիրէ որովհետեւ իր բարիքը մեր մէջ կը դնէ եւ զայն հոն կը գտնէ:
Սիրոյ երկրորդ պատճառը ճանաչումն է: Կինը չի սիրեր ամուսինը եթէ զինք չի ճանչնար:
Սէրը եւ ճանաչումը սերտ կապ ունին, մէկը միւսին լրացուցիչն է: Որքան սիրես, այնքան կ՛ուզես
աւելի ճանչնալ, եւ որքան լաւ ճանչնաս մէկը, սէրդ աւելի կր խորանայ: Երրորդ պատճառը՝
միանալու փափաքն է: Մարդ արարածը պարապութիւն մը կը զգայ մինչեւ որ չմիանայ անոր, որ
կր սիրէ: Պօղոս Առաքեալ կ՛ըսէ թէ այր եւ կին մէկ պիտի ըլլան որպէսզի միացած ըլլային
Քրիստոսի մէջ: Ասոր համար, Քրիստոս խորհուրդի վերածեց ամուսնութիւնը որ կոչուեցաւ սուրբ
ամուսնութիւն: Սուրբ է ամուսնութիւնը որովհետեւ Քրիստոս, ինք հոն է, եւ Ինքն է որ իմաստ
կու տայ այն իրականութեան թէ, երկու մարդկային սէրեր կ՛ընեն մէկ աստուածային սէր: Եւ
իրօք, որեւէ մարդկային էակ կրնայ ըլլալ սիրելի, բայց չի կրնար ըլլալ ՍԷՐ։ Միայն Աստուած
Սէր է, եւ Սուրբ ամուսնութիւնը այդ Սիրոյ ներկայութիւնը զգալի կր դարձնէ, Հաղորդական,
շօշափելի եւ նուիրական: